Klimmen in Koh Yao Noi

Ann schopte zijn slippers uit en klom in zijn eentje direct de rotswand omhoog. “kom op, Simon, het uitzicht is geweldig hier”zei hij. Ik keek omhoog naar de rotswand en vervolgens naar de rotsen beneden me en vervolgens weer omhoog naar het traject dat Ann al had afgelegd. Ok, het was een vrij gemakkelijke klim, maar wat als ik uitglij ? Wat als ik een hand breek? Nee, hoor besloot ik, ik ga niet omhoog zonder touw.

Ann is an ex-bird’s-nester (vogelnest zoeker).  Deze jongens beoefenen een van de gevaarlijkste jobs in de wereld, door hollende over gammelende bamboo-latjes de waardevolle nesten vanzeldzame vogels in grotten op vele tientallen meters hoogte in de rotswanden te verzamelen. Elk jaar sterven er een aantal door dit te beoefenen. Ze zijn gewend om zonder bescherming en uitrusting te klimmen.

Ik schreeuwde “nee bedankt, ik doe het niet, want ik geef er de voorkeur aan om wee r te kunnen schrijven.

Ann moet als Thai zijnde wat teleurgesteld zijn geweest, maar dat heeft hij toen getoond. We begaven ons op die dag naar de rock-facesvan  Koh Yao Noi, om een gemakkelijk traject te vinden naar de hoogste tip van een van de karst-rotswanden, zonder echt te hoeven klimmen.  Het was de bedoeling een nieuwe dag-trip naar een ongelovelijk mooie plek te ontwikkelen voor het volgende seizoen, waar je zou kunnen komen zonder echte klim capaciteiten, of bijzonder sterk of fit voor hoeft te zijn.

We gaan binnenkort weer terug om een gemakkelijker traject te vinden, maar volgende keer nemen we wel touwen met ons mee.

Ik ben er nog niet zeker van dat deze trip mogelijk door kan gaan, omdat het traject naar de top zich door een smalle kloof in de rotswand begeeft en welke een  bodem gevuld met bladeren en aarde heeft. Aan het vuile en rommilge van de tocht kan wat worden gedaan. Het echte probleem is dat we niet weten wat zich onder de bladeren en de de onderliggende aarde bevindt.  Ann ging eerst, maar dat was nog steeds geen rustgevende gedachte, sinds ik 20 kilo zwaarder weeg dan hem.  Elk moment vreesde ik dat de bladeren en aarde het onde me zouden begeven en me in een verborgen grot zouden storten. We zijn er tenslotte veilig in geslaagd door een veiligheids lijn te vergrendelen aan de rotswand, maar het is bij elkaar een aardig karwei, dus moet ‘t waarschijnlijk wat op zich laten wachten.