Motor ongeluk

Een paar maanden geleden heb ik een uur heen en weer kaatsend in de bak van een pick-up truck (aka ambulance) doorgebracht, nadat ik door de bocht met mijn motorfiets was gereden, terwijl de parkeerstang nog uitgeklapt was en ik uiteraard van mijn motor werd afgeslingerd. 

Niet erg plezierig, maar ‘t verhaal had nog een leuk staartje, nadat de dokter de inhoud van een grote injectie naald in me had leeg gespoten en mijn vrienden me naar huis hadden gereden.  Ik voelde me fantastisch en zei moedig, dat ze niet voor me hoefde te zorgen, ‘t was immers enkel een schaafwond, ik nam afscheid en  zei vrolijk dat we elkaar morgen weer zouden zien na het rotsen klimmen.

De volgende ochtend probeerde ik op te staan en kon absoluut niet bewegen en was volledig vastgeklauterd aan mijn bed met een martelende pijn na elke millimeter die ik bewoog. Ik besefte dat ik niet eens uit bed kon klimmen, laat staan de rotsen kon aanzien.

Erger was het, dat ik hard nodig moest plassen en omdat ik aleen in een afgelegen stuk jungle woonde, en daardoor niemand me kon horen als ik voor hulp riep. God zij dank zijn er mobiele telefoons bedacht ik me al graaiende naar mijn Nokia, die zich tot mijn grote schrik op een paar meter van mijn bed bevond. Hmmm, niet goed, helemaal niet goed dacht ik…., ‘t ziet ernaar uit dat mijn bed nat gaat  worden.

Ik lag ontzettend mijn best te doen het onvermijdelijke te vermijden, toen ik tot grote opluchting, mijn vriending Mai de voordeur hoorde binnenkomen.  Ze geloofde me niet nadat ik had gezegd dat alles ok met me was en kwam daarom even langs om te  kijken hoe het met me ging. Ze trok me zachtjes omhoog en hielp me om de wc te bereiken, terwijl ze ontzettend moest giechelen omdat ik  strompelend mijn knieen tegen elkaar probeerde te drukken om het watersysteem gesloten te houden.

Een week later maakte de dokter in het ziekenhuis een röntgenfoto van mijn rug en bestudeerde het verontrustend lang.  “Oooo”, zei hij, terwijl hij iets aanwees op de x-ray aan een van de verpleegkundige. Zij keek er ook naar en begon ook “oooo” , te roepen, wat me oneindig begon te verontrusten. Vervolgens lieten ze me de x-ray ook zien.

Ik begon niet ook  “ooo” te roepen, omdat ik een ander belang had dan zij-dit was mijn rug waar we naar keken en niet die van hun.

 “Eeuuuu, wat is dat ?” zei ik in plaats daarvan, toen ik kon zien date en stukje been van mijn ruggewervel was afgebroken.

 “geen wonder dat mijn rug pijn doet”.

“Nee hoor ”, legde de dokter uit,  “dat is niet het probleem, die verwondig heeft waarschijnlijk jaren geleden plaats gevonden, Ik kan dat zien doordat de ruimte tussen ‘t been fragment en je ruggewervel  verkalkt is.  

Hier is het probleem, zei hij, terwijl hij twee gebroken ribben aanwees. “ooooooooo” zei ik hardop van de opgeluchting dat ik niet mijn rug had gebroken.